Zojuist een sollicitatie gesprek gehad bij een middelgrote uitgeverij. Zegt de directeur aan het begin van het gesprek meteen dat feitelijk de enige reden dat je hier zit is het feit dat je zo’n leuke brief hebt geschreven.
Ik vraag me meteen af of ik hier zit omdat ze een plekje open hadden, net zoals dat de juryleden van xfactor ook mensen doorlaten om ze daarna meteen af te laten vallen. Of wordt dit tegen mij gezegd zodat ik nog harder mijn best ga doen om in dat korte tijdsbestek te bewijzen dat ik het wel in huis heb om hier te mogen werken en dat werken bij een uitgeverij een langgekoesterde droom is. Ik besluit niet bij de pakken neer te zitten en doe mijn best. Zo hard dat ik extreem zenuwachtig word en bijna niet meer uit mijn woorden kom.
Nu ben ik thuis. En kan ik gaan afwachten of ik word uitgenodigd voor een tweede gesprek. Zoals ik me nu voel heb mij sinds de HAVO niet meer gevoeld, om nog iets specifieker te zijn, zoals nadat ik mijn examen geschiedenis had ingeleverd. Want uiteindelijk draait het toch om interpretatie en weet ik niet wat de maatstaf is.
Voor mijn eindexamen geschiedenis had ik een 7,8…
Irene Schrijft 